Alhoewel The Smokey Pickle Café nog gesloten was, konden we toch een ontbijt krijgen. Er stonden zelfs een paar taarten waaronder de “death by chocolate” cake waar we van mochten smullen. Dat was een welkome bodem voor de Healy pass die ons te wachten stond.
Het was ook weer een regenachtige dag. Gelukkig konden we bij Cathriona, Liam, Conor en Mary-Kate in hun recent gebouwde garage slapen. We mochten ook aanschuiven voor het avondeten en gebruikmaken van de douche.
In Skibbereen kreeg Linda haar eerste platte band. Ben kon het bijna niet geloven. Gelukkig waren we in een dorpje en konden we bij The West Cork Hotel onze fietsen onder een afdakje zetten. Allereerst zijn we naar binnen gegaan voor een kopje koffie. Al snel raakten we aan de praat met een man die de eigenaar van het hotel bleek te zijn. We kregen van Tim een scone aangeboden toen hij ons verhaal hoorde en onze platte band zag.
In Sandycove heeft Ben gezwommen. Linda vond het water te koud. Het was een zonnige dag. Bij de zee hebben we ook nog prachtige foto’s kunnen maken.
Bij Minionbridge waren we beiden moe. We wilden niet nog een helling opfietsen. Door een beetje van de route af te wijken hadden we al snel een slaapplekje gevonden. Dit keer in het gezamenlijke tuintje van 5 rijtjeshuizen. Aan de overkant was een klein tankstationnetje met supermarkt waar één van de bewoners, Kinga, werkte. In de ochtend nodigde haar man Gregor ons nog uit voor een kopje thee. Zijzelf en hun kinderen Oscar en Hannah waren allemaal groot fan van Game of Thrones. In de woonkamer hingen foto’s van de familie op de troon gemaakt van zwaarden. Een deel van de serie is opgenomen in het Noorden van Ierland en een replica van die troon is door heel Ierland rondgereden.
In Ardmore was Ben in gesprek geraakt met de tuinman van het kerkhof bij de grote ronde toren. Hij wees ons een open plek naast het kerkhof waar een waterkraan was en waar we gerust onze tent konden opzetten voor de nacht.
De route naar Tom en Fiona in Rivendell was moeilijk te vinden. De eigenaar van Dunphy’s wees ons de weg en trakteerde ons op een Guinness. Op een gegeven moment reed een motorrijder ons voorbij en zei dat we op de goede route waren. Achteraf bleek dat Tom te zijn. Wij waren nog een tijdje aan het zoeken naar de weg. Uiteindelijk kwamen we aan bij ons laatste Warmshowers adres in Ierland. Met de auto heeft Tom ons nog wat mooie plekjes laten zien van de Copper Coast route. ’s Avonds hebben we heerlijk samen gegeten en een wijntje gedronken.
De volgende dag was ons rondje om Ierland compleet en waren we weer terug in Waterford. Het was rond een uur of 11 dat we een plekje zochten om wat te eten. Blackfriars sprak ons aan en had het terras nog net in de zon. We wilden het rustig aan doen de komende dagen tot we de boot naar Cherbourg weer konden nemen. We waren dus op zoek naar een B&B voor 2 dagen. Al gauw raakten we in gesprek met Donal, de eigenaar van Blackfriars en ook een heus fietsliefhebber. Naast ons zaten twee mannen die ons verhaal opvingen. Op een gegeven moment was iedereen aan het bedenken waar ze ons het beste naar toe konden sturen. Na onze avonturen door gewoon lukraak bij mensen aan te kloppen, wilden we niet meer de hoofdprijs betalen voor een B&B. Donal adviseerde ons om bij de hotels langs de grote weg te informeren naar mogelijkheden om gratis te overnachten. Dat zagen we wel zitten.
Onverwachts kwam Leslie naar ons toe en gaf aan zich over ons te willen ontfermen. Samen met Sean was hij de eigenaar van The Greenway Manor Hotel. Als we hem in zijn auto zouden volgen dan wees hij ons de weg. Best pittig om een sportwagen bij te houden, maar we deden ons best en Leslie gaf ons de nodige adempauzes. We kregen een super mooie hotelkamer aangeboden met een bad en een heerlijk bed. De middag hebben we besteed aan uitrusten en lekker eten. We zijn het hotel niet meer uitgekomen. De video kan je bekijken op ons Youtube kanaal.
De dag erna zaten we aan het ontbijt en was er telefoon voor ons. Leslie vroeg of alles in orde was en of we zin hadden om met hem een klein stukje te fietsen, hooguit 10 miles. We hadden eigenlijk een rustdag gepland, maar wilden het aanbod niet afslaan. Ook had Leslie wellicht een ingang bij een radiozender waar we ons verhaal zouden kunnen doen. Spannend! De 10 miles werden uiteindelijk toch 60 km. We hebben een leuk rondje rondom Waterford gemaakt, naar Tramore en Dunmore East. Met een heerlijke lunch bij The Lemon Tree. Suellen, Leslie’s vriendin, kon door een heupblessure helaas niet meefietsen. We troffen haar telkens tijdens onze pauzemomentjes.
Een leuker einde hadden we ons niet kunnen wensen. Uiteindelijk had Leslie geregeld dat we de volgende dag “on air” konden gaan. De uitzending is hier te beluisteren. De dag erna hebben we nog met z’n allen ontbeten bij Blackfriars. Wat een lieve mensen allemaal! Toen we thuis waren, heeft Leslie ons ook nog een krantenartikel toegestuurd.
Dankjewel Guillaume, Nathalie, Dennis, Liam, Patricia, Terry, Lisa, Ephraim, Jean, Familie Hunter, Malcolm, Martina, Max, Tony, Nyssa, James, Pauline, Tasman, Alex, John (hooischuur), Ann, John (fluitist), Cathriona, Liam, Tim, Sean, Leslie, Suellen, Kieran, Monika, Kinga, Gregor, Tom en Fiona voor jullie gastvrijheid. Ook willen we iedereen bedanken die we helaas niet met naam hebben ontmoet, die ons geholpen hebben met het zoeken naar de weg, een plek om te overnachten, de dichtstbijzijnde winkel en ga zo maar door.
Onze vakantie in Ierland was daardoor
een ervaring om nooit meer te vergeten.
We hebben veel geleerd van deze testrit. Lees hier het blog over deze ervaring en de dingen die we gaan veranderen tijdens onze wereldreis op de fiets.