Het leven heeft niet alleen mooie kanten. Zo is er pijn, lijden, verdriet en verlies. Jos, een goede vriend van ons, is onlangs overleden. Hij was groot fan van onze wereldreis op de fiets. Hij gaf vaak positieve kritiek op onze berichten. Wat hadden we hem graag nog een keer gezien en gesproken. Dit blog is ter nagedachtenis aan Jos, Mr Blue Sky.
we staan er niet altijd bij stil
bij het woord “samen”
maar het is een groot gemis
als “samen” uit je leven is
De crematie vindt plaats bij La Grande Suisse in Maastricht. Het is een mooie locatie voor een droevige bijeenkomst. Anna Lien, één van de kleinkinderen neemt het eerste woord. Knap dat een meisje van 8 jaar zoiets wil doen en vooral durft. Er volgen meer mooie woorden van Thomas, Maurice, Michelle, Marcel en Ben.
Jos - In Memoriam
Linda en ik zijn de afgelopen anderhalf jaar door Europa gefietst en Jos was onze grootste fan. Op veel foto's gaf hij een reactie. We waren zelfs al zover dat Linda en ik vóór plaatsing tegen elkaar zeiden "Wat zal Jos hiervan vinden?". Jos gaf ook tips. Hij wilde meer kaarten zien met onze fietsroute. Hij keek elke dag uit naar onze verhalen. Als we een dag geen bericht hadden, kregen we gelijk een appje met de vraag of er iets aan de hand was. Hij was hartstikke trots op ons. Toen we de Nordkapp hadden bereikt, schreef hij dat hij ontroerd was. Heel erg mooi dat Jos zo betrokken was bij ons avontuur.
Ons laatste appcontact was maandag 15 november. We spraken af dat we elkaar zaterdag zouden treffen. Op de dag dat we met onze fietsen weer terug waren in Maastricht. Door de verontrustende berichten zijn Linda en ik al op vrijdagmiddag in de auto gestapt. Jos was toen helaas al overleden.
Mijn eerste ontmoeting met Jos was in 1975. Ik denk dat Jos aan mij vroeg of ik hem de weg wilde leren in het gangenstelsel van de Sint Pietersberg. Jos herinnering was iets anders. Hij beweerde altijd bij hoog en laag dat hij in de berg plotseling vanuit het donker iemand hoorde vragen: "Heb je vuur?". Hij schrok zich kapot. Deze versie zou ook wel kunnen kloppen. Alleen wist ik toen nog niet dat het Jos was aan wie ik de vraag stelde.
Na onze eerste ontmoeting ontstond er al snel een hechte vriendschap samen met Walter, Frank en Wilfrid. We gingen op vakantie met de brommers naar de Belgische kust. Met de fiets naar Sankt Vith, met de trein naar Rome en Parijs. We gingen elk jaar een weekendje camperen met de kinderen zonder de vrouwen. We hebben ontelbare keren geklaverjast en we vierden Vastelaovend in Mestreech.
In de zomer van 1976 ging ik voor het laatst met mijn ouders op vakantie. Jos ging met ons mee. We hadden een appartement op een vakantiepark aan de Costa Brava. Bij het complex was een groot 25 meter zwembad met aan de kopse kant een hoge springplank.
Jos kon fantastisch duiken. Hij beheerste de Jack Knife tot in de perfectie. Hij stond stil aan het begin van de plank. Afgetekend tegen de blauwe lucht. Mr. Blue Sky. Hij nam nonchalant een paar passen. Zwaaide zijn armen omhoog. Zette krachtig met twee voeten af op het puntje van de plank. Ging loodrecht omhoog. Klapte op het hoogste punt dubbel als een knipmes. Ging weer kaarsrecht naar beneden en verdween onder water zonder een enkel spatje. Het was een lust voor het oog om naar te kijken. Heel sierlijk en elegant. Het hele zwembad keek er naar en Jos.... wist dat. En dat... dat irriteerde mij.
Na de zoveelste sierlijke sprong en de zoveelste keer dat mijn oom Frans tegen Jos zei dat hij heel mooi kon duiken, werd het mij teveel.
In mijn ongenoegen over zoveel lof, zeg ik dat zo'n duik helemaal niet zo moeilijk is en dat ik ook zo kan duiken. Oom Frans pareert mijn opmerking direct. Hij zegt: "nou laat dat dan maar eens zien Ben". "Ja" zegt Jos, "laat maar eens zien".
Ik kan niet meer terug. Met een zwakjes "is goed" kom ik overeind en loop langzaam naar de overkant van het zwembad. Op zoek naar een oplossing. Die is er niet. In mijn ooghoeken zie ik dat Jos mij vol leedvermaak nakijkt. Met veel tegenzin beklim ik de ladder naar de 3 meter hoge plank. 3 meter lijkt niet zo hoog. Maar als je daar boven staat, is het hoog. Heel hoog. Ik overweeg om weer van de ladder af te dalen, maar ik zie dat het hele zwembad kijkt. Jos met een brede grijns voorop. Ik overweeg om gewoon te springen in plaats van te duiken. Maar ook dat is mijn eer te na. Goed.... Ik haal diep adem..... Ik weet precies wat ik moet doen. Ik heb het al vele keren gezien. Ik blaas weer uit, neem de aanloop en zet af…
Nog voordat mijn voeten los komen weet ik dat 't fout gaat. Ik ga namelijk helemaal niet mooi vertikaal omhoog. Nee, mijn beweging kun je het beste omschrijven als.... horizontaal vooruit. Als een parachutist die in een vrije val naar beneden stort. Ik probeer een knik in mijn korte stijve vlucht te brengen. Dat lukt niet. Mijn lijf blijft in de stand horizontaal. Ik zie het water razendsnel dichterbij komen. Ik probeer te redden wat er te redden valt. Niets lukt. Nog voordat ik het water raak, hoor ik Jos bulderen van het lachen. Ik denk nog: ik blijf een tijdje onder water en kom pas boven als iedereen weg is. Zelfs dat lukt niet.
Ik raak het water met zo'n enorme klap dat ik gewoon terug omhoog stuiter. Overal pijn. Niet alleen lichamelijk. Ik zwem voorzichtig naar de kant. Jos helpt me uit het water en kijkt naar mijn vuurrood gezicht, borst en benen en vraagt: Veel pijn Ben? Nou, valt wel mee antwoord ik. Nog heel veel oefenen Ben, zegt oom Frans fijntjes. Jos wrijft nog wat extra zout in de wond. Hij maakt opnieuw een perfecte sprong. De rest van de dag ben ik heel stilletjes.
Nee, Jos ook maar enigszins evenaren met een mooie duik was onmogelijk. Achteraf heb ik er toch een heel goed gevoel over. Jos heeft mij uitgedaagd om grenzen te verleggen. En daar ben ik hem dankbaar voor. Als je het nooit probeert, zul je het ook nooit weten.
Jos, mijn vriend.
Onze vriend,
A Dieu!
Ben’s woorden worden afgesloten met het nummer "Mr Blue Sky" van ELO.
Jos, we gaan je missen.
Jos heeft ons eens gevraagd of onze fietsen een naam hebben. We moesten lachen om de vraag. Een fiets luistert immers niet naar zijn / haar naam. We vonden het toch een mooie gedachte, maar we wisten destijds geen passende naam te bedenken. Ter nagedachtenis aan Jos heeft Ben zijn fiets nu omgedoopt tot "Mr Blue Sky". Zo gaat Jos verder met ons mee op avontuur. Linda's fiets kan natuurlijk niet achterblijven. We noemen haar "Miss Sunshine". Wel zo passend bij een blauwe hemel.
Bij de borrel spreken we de kinderen van Lia, de vrouw van Jos. Zij is vorig jaar overleden, wij waren toen op Zakynthos. Daar hebben we voor haar een boom gepland. Een boom met rode en gele paprika's als vrucht. Een kleurvolle boom net als Lia. Later vernemen we dat paprika haar favoriete groente was.
Ze willen met z'n allen volgend jaar naar Zakynthos reizen om de boom te bezoeken. We hebben de boom ter nagedachtenis aan Lia gepland. We hadden niet bedacht dat dit van zo’n grote betekenis zou zijn voor haar kinderen. Bijzonder dat we zoiets moois tot stand hebben gebracht.
