Na een bezoek aan Yosemite, onze eerste Thanksgiving en fantastisch tijd met de familie van vrienden in Sonoma en San Luis Obispo, nemen we afscheid. Onze reis gaat verder naar het zuiden. De volgende grote stap is het oversteken van de Mexicaanse grens.
Bijzondere homestays
Op weg naar LA worden we nog een paar keer in de watten gelegd. Elke homestay is uniek op zijn manier. Heel bijzonder was ons verblijf bij een pastoor in Guadalupe en een rabbijn in Goleta, die ons later benoemde in zijn dienst.
Ook in Malibu willen we aankloppen.
Malibu staat bekend om zijn million dollar houses en beroemdheden.
We ontmoeten Josiah bij de eerste poging. Eerst zegt hij dat we niet kunnen blijven, maar als we weg fietsen fluit hij ons terug. Hij zegt: "Ik ga weg, maar dit betekent niet dat jullie niet kunnen blijven." We hebben het huis voor onszelf. Alleen, met ons tweetjes, dat is ook wel eens fijn. Josiah’s grootouders kochten dit huis in 1954 en het is in de familie gebleven.
De volgende dag krijgen we een WhatsApp-bericht van Josiah:
Ik ben zo blij dat jullie zijn gebleven! Ik heb het mijn familie verteld en jullie website met hen gedeeld. Iedereen was het erover eens dat dit een perfecte match is met de geest van het huis en mijn grootouders. We wensen jullie een veilige en gelukkige reis toe, en ik zal jullie reis volgen!
Vanaf het terras genieten we van het uitzicht op de oceaan en zien we 4 dolfijnen. Dit is geweldig! Vanaf het terras is er een trap naar het strand. We maken een mooie strandwandeling.
Los Angeles
We fietsen helemaal omhoog tot aan het Hollywood-bord bij LastHouse.LA. Blij om dit zonder onze fietstassen te doen, want het is een behoorlijke klim. Om in de celebrity-stijl te blijven, bezoeken we ook de Walk of Fame, fietsen we door Rodeo Drive en Melrose. Deze straten staan bekend om de exclusieve winkels en streetart.
"I'll be back"
Op de Santa Monica Pier zien we het bord “The end of Route 66”. Zou het niet leuk zijn om over een paar jaar hier weer een foto te maken als we cross country USA gaan en deze route daadwerkelijk volgen?
Het strand en de kanalen van Venice zijn erg mooi. Dit voelt helemaal niet aan als het leven in de grote stad. Kleurrijke boetiekjes, mooie huizen, eindeloze stranden met veel badmeestertorens en nog veel meer volleybalnetten. Dit is het strandleven!
San Diego
Hannah en Allard verwelkomen ons in San Diego. Hier blijven we een paar dagen om ons voor te bereiden op Mexico. Een nieuw land met een andere taal en cultuur wacht op ons.
De video van onze tocht langs de westkust van de VS vind je hier.
We sluiten dit blog graag af met de woorden uit de dienst van rabbijn Steven Cohen.
Ik wil graag een buitengewone ervaring met jullie delen die Marian en ik deze week hadden, een waargebeurd verhaal over uit onze comfortzone stappen om andere mensen te ontmoeten en de wereld te helen.
Afgelopen zondag belde Marian me op om te zeggen dat er twee mensen aan de deur stonden die we nog nooit eerder hadden ontmoet. Het was een stel, een man en een vrouw uit Nederland, die op de fiets de wereld rondrijden. Elke dag rond 15.00 uur, na een hele dag fietsen, gaan ze op zoek naar een vriendelijk ogend huis. Ze kloppen op de deur en vragen of ze mogen blijven slapen!
Marian belde me om te zeggen dat ze bij ons aan de deur hadden geklopt en wat ik ervan vond om ja te zeggen? Ze waren vroeg gestopt vanwege de regen en waren behoorlijk verkleumd. Het kostte me een minuut om de vraag te begrijpen; het was zo ongewoon! Maar ik vroeg: "heb je er een goed gevoel bij?" en ze zei "ja, zeker." Dus ik zei "dan ja!"
Marian ging aan de slag om een geweldig diner te bereiden met verse groenten van de markt. We praatten urenlang over onze families, religie, politiek en enkele van de mensen die ze tijdens hun rit hebben ontmoet. We gingen allemaal naar bed en praatten nog wat bij tijdens het ontbijt. Daarna namen we een paar foto's en daar gingen ze, om hun zeven jaar durende fietstocht rond de wereld te vervolgen.
Voordat ze vertrokken, zei ik: "Ik beschouw wat jullie doen als één van de meest diepgaande bijdragen aan het creëren van een betere wereld die ik ooit heb gezien." Waarop ze glimlachten en zeiden: “Mensen zeggen dat vaker, maar voor ons lijkt het normaal.”
Naar mijn mening, elke dag om 15.00 uur als Ben en Linda op een nieuwe deur kloppen en een compleet nieuwe persoon of familie begroeten met hun glimlach en hun nederige verzoek om een bed voor de nacht doen... repareren ze de wereld.
Comments