Het is verstandig om vóór oktober door de Rocky Mountains te fietsen. Daar hadden we niet bij stil gestaan. Ook wisten we niet dat een verlenging van ons Canadese visum zo lang op zich zou laten wachten. We willen de Badlands en de Rockies wél zien, dus veranderen we onze plannen.
Slow travel
Met de trein gaan we van Sudbury naar Edmonton, 2.800 km naar het westen. We slaan daarmee een groot deel over van West Ontario en de prairies in Manitoba en Saskatchewan. Zo kunnen we vóór de sneeuwval de Rockies oversteken. Anders hadden we dat niet gered.
Op weg naar de Badlands
De route van Edmonton naar de Badlands is één lange rechte weg. Dit zijn de prairies van Alberta. Lekker vlak, maar behoorlijk warm met soms veel tegenwind.
Het eerste echte uitzicht op de Badlands hebben we bij Horse Thief Canyon.
Indrukwekkend!
De rit door de canyon is bijna onwerkelijk. En om het nog magischer te maken: in Drumheller kloppen we toevallig op de deur van de conservator van het Royal Tyrrell Museum. Donald heet ons hartelijk welkom. In zijn huis draait werkelijk alles om dinosaurussen en amfibieën.
Pauze in Calgary
We hebben nog meer geluk op weg naar Calgary. In Strathmore kloppen we aan bij Ernie en Hildie. We mogen een nachtje blijven slapen, maar we worden ook uitgenodigd om een paar dagen bij hun dochter Marcia in Calgary te verblijven. Na zoveel dagen fietsen zonder rust zijn we erg blij met deze korte pauze.
Met nieuwe energie zijn we terug op de Bow River Pathway richting de Rocky Mountains. We genieten van de rivier met blauw turquoise water. In Banff en Jasper staat ons nog veel meer moois te wachten. Met bear spray, bear sacks en voldoende proviand zijn we klaar om de Rockies te trotseren.
De Rockies
We zijn nog geen dag in de Rocky Mountains of we komen de eerste beer tegen. Vlak voor Johnston Canyon Campground besluiten we een kleine pauze in te lassen om wat brood te eten. Net voordat we gaan zitten, ziet Linda een zwarte beer die op ons af komt lopen.
Beren
Ze roept meteen
"Hey bear. Yo bear! Go away!"
De beer stopt en kijkt ons aan. Als Linda haar armen op en neer zwaait, draait de beer zich om en loopt weg. Geen extra pauze vandaag. Er is verder niemand op deze picknickplek en we zijn bang dat de beer terugkomt.
Dit is niet de laatste ontmoeting met een beer. Elke keer als we een beer zien, zijn we heel alert tijdens het volgende uur fietsen. Het angstige gevoel ebt langzaam weg en we genieten weer van het mooie landschap, in plaats van non-stop de struiken naast ons te scannen.
Lake Louise
Zoals we al eens eerder gedaan hebben, laten we de fietstassen en slaapzakken in onze tent achter. Dit keer gaan we naar Lake Louise. Het smaragdgroene meer is absoluut adembenemend!
Uitzicht
Ben stelt voor om helemaal naar het einde van het meer te fietsen. Een bord met de tekst “Plain of Six Glaciers Tea house 3,4 km” kunnen we niet weerstaan. Het pad is zwaar, vooral als je ook een fiets moet duwen en tillen. We besluiten door te zetten, niet wetende dat dit eigenlijk een wandelpad is. Er zijn rotsen en traptredes en nog meer rotsen, grind en boomstammen.
Het uitzicht op 't eind is het allemaal meer dan waard.
* Lake Moraine. Een iets andere kleur, kleiner en met veel boomstammen.
In beslagname
Na een mooie dag aan de twee meren keren we terug naar de camping. We zijn stomverbaasd als blijkt dat onze tent weg is. In beslag genomen door de park opzichter.
De camping is verdeeld in 2 gebieden: één voor campers en één voor tenten. Alleen het gebied voor de tenten is omheind met een elektrisch hek om de beren buiten te houden. We hebben onze tent in het verkeerde gebied opgezet.
Het is allemaal een groot misverstand. Toen we aankwamen, was de camping vol. We mochten vragen of mensen bereid waren om hun plek met ons te delen. Niemand heeft ons geïnformeerd over de twee gebieden. Uiteindelijk krijgen we een waarschuwing, zonder boete, en kunnen we onze spullen ophalen.
Te veel mensen, te weinig controle
Vier opzichter zorgen voor 4 nationale parken: Banff, Jasper, Waterton en Yoho. Veel te weinig om de 5 miljoen toeristen die elk jaar Lake Louise bezoeken te controleren. Ze moeten onmiddellijk handelen als ze illegale activiteiten zien. Net zoals ze bij onze tent deden.
Vijf miljoen toeristen en het einde is nog niet in zicht. Ze nemen letterlijk de natuur over. Dit jaar is het aantal beren omgekomen door het verkeer enorm hoog. Het is de meest voorkomende doodsoorzaak. Het park handelt daar niet naar. De snelheidslimiet is nog steeds 90 km/u en "shuttles only" is nog maar heel beperkt ingevoerd.
*Athabasca-watervallen. We laten de fietsen staan op het punt waar de rivier de canyon in dondert, we lopen naar beneden om meer van deze canyon en de potholes te zien.
Volgende keer anders?
Wij betreuren het aantal auto’s en campers op de Icefield Parkway. Bij sommige viewpoints vermijden we de drukte door er heel vroeg of heel laat aan te komen. In het volgende nationale park huren we een lodge en maken van daaruit wandelingen. Een lodge is echter erg duur. Bovendien moet je dat 1 jaar van te voren reserveren. Wij kunnen zoiets niet plannen. Misschien is het beter om de nationale parken volledig over te slaan of off road te gaan.
We zullen zien waar het pad ons naartoe leidt.
